Burgerparticipatie staat hoog op de politieke agenda van landelijke en lokale overheden. Dat dit geen garantie is voor succes blijkt uit de veel voorkomende frustratie onder participerende burgers. Burgerparticipatie suggereert een open houding van de overheid en houdt een belofte in van zeggenschap voor burgers. Het niet waarmaken van die belofte is een oorzaak van het mislukken van participatietrajecten. Overheden willen namelijk burgers graag het gevoel geven dat ze zeggenschap hebben – psychologisch empowerment. Van daadwerkelijke zeggenschap – structureel empowerment – is doorgaans geen sprake. Dit kan begrepen worden door te kijken naar de regulering van de machtsverschillen die uitgaat van gemeentelijk beleid en procedures. Voor duurzame burgerparticipatie zal de overheid haar eenzijdige formele macht moeten delen. Dit vraagt om het aanpassen van gemeentelijk beleid en procedures zodanig dat burgerparticipatie niet langer alleen een werkzaam instrument is voor professionals maar ook voor burgers.